در 19 دی ماه همان سال، توسط تیپ 1 لشکر81 زرهی کرمانشاه و تعدادی از مردم بومیمنطقه «ایل خزل» که به عنوان راهنما در اختیار رزمندگان این تیپ قرار گرفته بودند، در عملیات تهاجمی موسوم به «خوارزم» قسمتهای مهم و عمده ارتفاعات میمک به وسعت حدود 100 کیلومتر مربع را از وجود بعثیون پاکسازی نمودند. بنا به گزارشی حدود 2،000 نفر از نیروهای عراقی در این نبرد کشته و مجروح و تعدادی اسیر و حدود 60 دستگاه تانک و نفربر و حدود 50 دستگاه انواع خودرو منهدم، 2 فروند هواپیما و 3 فروند بالگرد سرنگون گردیدند. و 15 دستگاه تانک و نفربرسالم و چندین دستگاه انواع خودرو از جمله چند دستگاه لودر و و سایل مهندسی به غنیمت رزمندگان ایرانی درآمد.
این عملیات در واقع اولین پیروزی مهم ارتش اسلام در این برهه از زمان محسوب میشد. در پی این شکست، فرمانده تیپ عراقی مأمور دفاع از این منطقه، «سرهنگ ستاد محمد جواد الخفاجی» به دستور صدام اعدام گردید.
شهر مهران که در فرورفتگی مرز ایران به عراق قرار گرفته، به علت مقاومت نیروهای خودی، دشمن با وجود تلاش فراوان نتوانست در روز اول و دوم موفق به تصرف این شهر مرزی شود. ولی در روز سوم با استعداد حدود 80 دستگاه تانک و نفربر و عده کثیری ازنیروهای پیاده، شهر را به تصرف خود درآورد. این منطقه تقریباً بیدفاع، از مهران تا صالح آباد فقط با سه قبضه توپ ارتش پوشیده شده بود.
زیرا، تیپ84 پیاده خرمآباد با استعدادی کمتر از 50 درصد، با 2 گردان از منطقه مهران تا دهلران در جبههای به عرض حدود 150 کیلومتر در مقابل دشمن با استعداد کامل وتا بن دندان مسلح، گسترش یافته بود. گردان 139 این تیپ در منطقه پاوه مشغول درگیری با ضدانقلابیون به سر میبرد.
مهران در دهمین روز جنگ توسط رزمندگان ایرانی از لوث وجود متجاوزین بعثی پاکسازی و آزاد شد.
در شانزدهمین روز درگیری، طی حمله هوانیروز در منطقه عمومی مهران، 21 دستگاه تانک و نفربر و تعدادی خودرو حامل مهمات منهدم و حدود 80 نفر کشته و مجروح گردیدند.
عراقیها با جایگزین کردن این تلفات و ضایعات، با بکارگیری حجم آتش فراوان و نیروهای کمکی، مجدداً به شهر مهران یورش بردند و بار دیگر شهر به تصرف آنان درآمد. برای جلوگیری از بازپسگیری شهر توسط نیروهای ایرانی، عراقیها در 6 آبان، حدود 100 دستگاه تانک و نفربر از طریق مرز مهران وارد خاک ایران نمودند.
عراقیها از روز پنجم تهاجم تا روز چهاردهم، با استعداد حدود 50 دستگاه تانک و نفربر و با بکارگیری تعداد بسیار زیادی نیروی پیاده، شهر دهلران را محاصره نمودند. که توفیقی کسب ننمودند. در روز چهاردهم، با یورش غافلگیرانه نیروهای خودی مواجه و تا مسافت 25 کیلومتری شهر مجبور به عقبنشینی گردیدند. صدام در این روز اعلام کرد:” …سیاست ما، توسعهطلبی نیست، ما زمین آنها را در مقابل اعتراف به حقوق کامل خود پس میدهیم.”[1] رادیو اسرائیل در تفسیر اظهارات صدام مبنی بر اخذ حقوق مورد نظر وی گفت:” حقوق عراق همان اروندرود، قصرشیرین، محمره [خرمشهر] و سایر نقاط ایران است که البته عراقی هاآنرا اعلام نمیکنند.”[2]
روز پانزدهم و شانزدهم جنگ، در منطقه عمومیدهلران، درگیریهای شدیدی بین طرفین رخ داد. به علت عدم پشتیبانی مؤثر از نظر مهمات و نیروهای کمکی به نیروهای خودی، دشمن با استفاده از قدرت آتش حجیم و بکارگیری انبوه جنگ زره پوشها، اقدام به پیشروی نمود. با شهید و مجروح نمودن تعداد زیادی از مدافعین مقاوم خودی و به اسارت درآوردن تعدادی دیگر، در شامگاه روز نوزدهم مهر ماه، وارد شهر دهلران شدند.
بعد از اجرای فیلمبرداری تبلیغاتی به خاطر موقعیت ویژه جغرافیایی و وحشت از شبیخون رزمندگان ایرانی، در روز بیست و دوم شهر را تخلیه نمودند. ولی مجدداً در روز بیست و ششم جنگ، این شهر و موسیان نیز به اشغال آنان درآمد.
جنگ در جبهه جنوبی کشور (از دهلران تا دهانه خلیجفارس)
با تشدید اختلافات دو کشور و احتمال تهاجم ارتش بعث عراق به خاک ایران، لشکر92 زرهی خوزستان با بکارگیری تیپ2 زرهی دزفول در منطقه شمالی استان از حوالی دهلران تا منطقه عمومیپاسگاه فکه، تیپ3 زرهی در منطقه میانی از پاسگاه فکه تا شمال منطقه طلائیه و تیپ 1 زرهی در منطقه جنوبی، از طلائیه تا دهانه فاو، به «نیروی پوشش»[3] به منظور مقابله با تهاجم متجاوزین تبدیل گردید.
این در حالی بود که این لشکر نیز همچون سایر یگانهای ارتش دچار مشکلات بوجود آمده ناشی از دوران انقلاب گردیده بود.
[1]. مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ/ روز شمار جنگ، کتاب پنجم (هویزه آخرین گامهای اشغالگر)؛ چاپ: قدیر، 1373 ص 678
[2]. همان مدرک، همان صفحه.
[3]. نیروی پوشش نیرویی است که قادر به درگیری کامل با دشمن نبوده و تا رسیدن عمده قوا، توانایی انجام عملیات تأخیری را دارد.
انتهای مطلب